اشعار

 رسید مژده كه سر زد هـلال ماه صیام           مـه دعــا و نـیـایـش مـه درود و ســلام

دهـیــد مــژده تــمــام گــنــاه كــاران را           كه حكم عـفـو شده از سوی خـدا اعـلام

مـه نـمـاز و مـه روزه؛ مـاه اسـتـغـفـار           مهی كه پُر بود از لطف خاص و رحمت عام

مباد مـاه خـدا بر تو بـگـذرد ای دوست           که بهـر خود ندهی كار مـثـبـتـی انجـام

شقی ست آنكه خـداونـدگـار حیّ غـفـور           ورا نـبـخـشـد و گـردد مـه صیـام تـمـام

چه صبح ها كه نفس ها در آن بود تسبیح           چه لحظه ها كه بود خواب آن ركوع و قیام

به هوش باش كه تقوی نكوترین عمل است           كلام ختم رسل باشد این خـجـسته پـیـام

خوشا كسی كه ز افتادگان بگـیرد دست           خوشا كسی كه به كـار خـدا كـنـد اقـدام

حــلال بـاد وصـال خــدا بــر آن بــنــده           كه بگذرد زخطا و حـذر كـنـد ز حـرام

بكوش بهر نماز و دعا چه روز و چه شب           بخوان كتاب خداوند را چه صبح و چه شام

از آن شراب كه ساقی آن خـداوند است           بگـیر در عـطـش روزه و بریز به كـام

به یـاد تـشـنـگـی روز حـشر اشك بریز           بـرای تـشـنـه لـب كـربـلا بـسـوز مـدام

بـه یـاد حـنـجـر خـشـكـیـدۀ امـام حسیـن           بنوش آب و بگو با سـرشـك دیـده سلام

اگر گرسنه شدی یاد كن ز طـفل حسین           كه بی غذا دل شب خفت در خرابۀ شام

اگر كه دخـتر نه سـالـۀ تو روزه گرفت           دم غـروب كـه از دسـت مـی دهـد آرام

بسوز و اشك بر آن كودك گرسنه بریز           كه جای نان به سرش سنگ ریخت ازلب بام

اگر تـلاوت قـرآن دلـت ربـود از دست           به قدر و كوثر و یاسین و زخرف و انعام

بریز اشك بر آن لب كه شد ز چوب كبود           بـیـار یـاد ز بــزم شـراب و رأس امــام

برای یـوسـف زهـرا بـلـنـد گـریه كـنـید           كه از گـلـوی بریده به شـیـعـه داده پیام

چـو آب سـرد بـنـوشـیـد یـاد من بـاشـیـد           كه تشنه كام مرا كشت خصم خون آشام

بـزن ز سـوز جـگـر ناله آنچنان "میثم"           که سوز و شور محرم دهی به ماه صیام

همه رفـتـنـد، گــدا باز گــدا مـانده هنوز            شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهــۀ آخــر مــاه اول راه ســحــر اسـت            بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

عیب چشم است اگر اشک ندارد، ورنه            سر این سفرۀ تو حال و هوا مانده هنوز

دارم امــیّــد به مـعـراج تـقــرّب بـرسم            یا عــلیّ دگـری تا به خــدا مانــده هنوز

گوئیا سفرۀ او دست نخورده مانده است            او عطا کرد، ولی باز عطا مــانده هنوز

گریه ام صرف تهی بودن این اشکم نیست            دستم از دامن محبوب جــدا مانده هنوز

وای بر من که ببینم همه فرصت ها رفت            باز در نامۀ من جرم و خطا مانده هنوز

یک نفر بــار زمین مانــدۀ ما را ببــرد            کس نپرسید که این خسته چرا مانده هنوز

هر قد این فتنه گری رنگ عوض کرد ولی           دل ما مست علی، شکر خدا مانده هنوز

تا که در خوف و رجائیم توسل باقی است           رفت امروز ولی روز جــزا مانده هنوز

هر چه را خواسته بودیم، به احسان علی          همه را داد، ولی کرب و بلا مانده هنوز

افسوس که ایــام شــریفِ رمضــان رفت           سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افســوس که سـی پــارهٔ این مــاه مبارک           ازدست به یک باره چو اوراق خزان رفت

ماه رمضان حــافظ این گــله بُد از گرگ           فریاد که زود از سر این گله شبان رفت

شد زیر و زبر چون صف مژگان صف طاعت           شــیــرازهٔ جـمــعـیــت بــیــداردلان رفت

بی قــدری ما چون نشود فــاش به عــالم           ماهی که شب قــدر در او بود نهان رفت

تا آتشِ جوع رمضان چهـره بر افروخت           از نامۀ اعمال؛ سیــاهی چـو دخــان رفت

با قــامت چون تـیــر در این معــرکه آمـد           از بــار گــنه با قــد مــانـنـد کــمان رفت

بـرداشت ز دوش همه کــس بار گــنه را           چون باد سبک آمد و چون کوه گران رفت

چو اشک غیــوران ز سراپردهٔ مــژگــان           دیر آمد و زود از نظر آن جانِ جهان رفت

از رفتن یــوسف نــرود بر دل یـعــقــوب           آن ها که به صائب ز وداع رمضان رفت

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است            جدایی از سحر و محفل دعا سخت است

برای دیــدۀ شب زنــده دار خود گـریم             قسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است

صفای هر دل عاشق مرو مرو رمضان            دوباره رویت دل های بی صفا سخت است

بیا مـرو که شیــاطین دوبــاره می آیند            بدون جلوۀ تو اُنس با خـدا سخت است

دوباره وقت اذان غفلت عـارضم گردد           غــم جــدایی از ذکر ربّنـا سخت است

پرستــوی دل ما را ز بام خود مپـران            که ترک سفرۀ شاهانه بر گدا سخت است

بعید نیست به زودی فــرا رسد مرگــم            امان که این سفر آخرت دلا سخت است

قیامتی است قیامت که روز وانفساست            اگر نظر نکند حضرت رضا سخت است

مــرا به ساحــل دیــدار دلبــرم برسان            شکسته کشتی و دریایی از بلا سخت است

بگو به خیـمه نشینــان جبهـه؛ ای شهدا            فدائیان حسین! دوری از شما سخت است

هنــوز مرغ دل خستــه ام مهیــا نیست            هنوز پر زدنم سوی کربلا سخت است

خــدا کند به دلــم مهر نــوکــری بزنـند

خــدا کند خودشان سـوی دلبــرم ببـرند

ماه خـوب عاشقی دارد به پایان می رسد           لحظــۀ تودیع مهماندار و مهمان می رسد

آسـمان چـشـم های عـاشـقـان ابـری شده           مثل این سی شب دوباره بوی باران می رسد

گوئیــا دیـروز بود این سـفره را انداختند           طرفة العینی گذشت و وقت هجران می رسد

با مجیر و با ابو حمزه چه حالی داشتـیم           زود دارد افــتـتـاح ما به پـایـان می رسد

بی سـر و پـا آمدم ، حالا ســراپـا ثروتم           آری آری بر فقیران لطف سلطان می رسد

مثل من بی آبرویی را به کـویش راه داد           این فقط از خلق نیکوی کریمان می رسد

آنقَــدَر بخشیـد از خیل گــنـاه آلـوده گــان           تا که آوای فغــان از بند شیطان می رسد

تا به قدر ذره ای مژگـان من نمنـاک شد           دیدم از دریای رحمت موج غفران می رسد

تا که گفتم "بالحسین،العفو"، دستم را گرفت           لطف او بر ما پس از ذکر"حسین جان" می رسد

هرشب اینجا پا به پای ما خدا هم روضه خواند           نالۀ واویلتــا از عــرش رحمان می رسد

درمیان نهری از خون، جان زینب بی سلاح           چکمه پوشی سنگ دل با تیغ برّان می رسد

خواهــرش بالای تـل دارد تماشا می کند           مادرش با قـدّ خم، حالِ پریشان می رسد

کاش می شد زودتر از کربلا دورش کنند           دارد از صحرا صدای نعل اسبان می رسد

عطر سیب پیکرش گودال را پر کرد و بعد           بویی از پیراهن یوسف به کـنعان می رسد

وعــدۀ مـا اربعیـن، پــای پیـاده از نجف           کربلا آغوش خود بگشا که مهمان می رسد

یــادت دلیــل گریــۀ پــنهـانـی من است            نامـت انـیـس این دل زنـدانـی من است

نـیمه شب آمدم که نــبــیــنـــی رخ مرا            بـار‌ گــنــاه عــلـت پـــنـــهانی من است

از خود بـریده‌ام به تو نـزدیک تر شوم            این لحظه‌ها که خلوت روحانی من است

در خلوتـم همــیـشـه کـلـنـجـار مـی‌روم            می‌گویم این چه وضع مسلمانی من است؟!

کاری بکـن که رو نـزم بر کـسـی بــیا            چـیـزی بده که رزق سلیمانی من است

از سفـرۀ تـو مـی‌خورم و سیر می‌شوم            شکرت از این که نعمتت ارزانی من است

یک جلـوه‌ات بر این دل تاریک و سنگی‌ام            پـایـان خـواب‌هـای زمسـتـانی من است

امـشب کـه داد می‌زنـم الـعـفـو ای خدا!            لحظه به لحظه رحمت بارانی من است

گــرم گــنــاه بــــوده‌ام و دیــــر آمــــدم            عـصیـان دلیـل غیبت طولانی من است

تا کـه نبخشی‌ام من از این جا نمی‌روم            ایـن گریـه برگ سبز پشیمانی من است

دارد بــســاط سـفــرۀ تـو جمع می‌شـود            غم می‌خورم که آخر مهمانی من اسـت

در شــام تــارم سـپـیـده ســر زد            یــأس از دل من یکبــاره پَـر زد

آمــد امـیــد و حــلــقــه به در زد            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

عبــد گــنــهــکــار آمــد دوبــاره            می گــردد آخــر دنــبـال چــاره

یارب به او کــن امشب نظــاره            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

بین روسیــاه از کــردار خویشم            در بستــر غــم، بیمــار خویـشم

از نور دور و در نــار خویـشم           یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

او کوهی از درد؛ یا کاشِفَ الضُّر            رو بر تو آورد یا کـاشِفَ الضُّر

نگو که برگرد؛ یا کــاشِفَ الضُّر            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

ربّ کــــریــمــم أَســتَــغـــفِــرُالله            در خــوف و بیمم، أَسـتَـغـفِــرُالله

عــبــد رجــیــمــم، أَسـتَـغـفِــرُالله            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

من روسیــاهــم، یا دائِــمَ الفَضل            غــرق گنــاهــم، یا دائِــمَ الفَضل

بشنــو تو آهم، یا دائِــمَ الفَــضـل            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

از تــو بــــریــــدم اللهُ اکــــبــــر            تــــوبـــه دریــــدم الله اکــــبــــر

آتــش خــــریــــدم الله اکــــبــــر            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

از رحمت تــو من دور گــشــتم            تا که ز غفـلت، مغــرور گـشـتم

حالا که کمتــر از مــور گـشـتم            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

تــنـهــا امــیــدم؛ پــــروردگـــارم            رو کــردم امـشب دار و نــدارم

مهــر عــلــی را در سیــنه دارم            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

با حُب زهــرا با مــهــر حـیــدر            هی می زنم من حلقه به این در

لطفی به من کن در روز محشر            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

مهمانــم امشب یا کاشِفَ الکَرب            گـریانم امشب یا کـاشِفَ الکَرب

عطشانم امشب یا کاشِفَ الکَرب            یـا دائِـمَ الـلُّـطـف اِلـهـی اَلـعَـفـو

رمضان بــوی مناجــات و دعــا می آید            عطــر تسبیــح و صــدای شهــدا می آید

گوشۀ چشم من امروز سحر، تر شده است            آبــرو بــاز بــه کــابــیــن گــدا مــی آیــد

دیدۀ کــور به اشک سحــری روشن شد            بوی پیــراهن یــوسف ز کجــا می آیـد؟

کــاش آمــادۀ مــهــمــانیــتــان می بــودم            به سر سفــره کسی بی سـر و پا می آید

خاطر حضــرت اربــاب بیا عـفــوم کن            که فقط بخشش و رحـمت به شما می آید

هر سحــر مثل محــرم دل من می گیرد            بــاز عطــر حــرمِ کــرب و بــلا می آید

لب من زخم شده از عطش اما به فدات            یادم از چوب و لب و طشت طلا می آید

بر در این خانه با دست تـهی در می زنم           بی پر و بالم خــدا را تا کجــا پر می زنم

گریه کرد و یاعلی گفت و به کامم ریخت شیر           بوسه از روی ادب بر پای مــادر می زنم

خاک راه دوست را بر چهره ســازم آبرو           سنــگ آل الله را بر سیــنه و سر می زنم

گرمی جنت بجــوشد از زمین و آسـمــان           من فقط زهـرائیم ساغر ز کوثــر می زنم

هرکسی دارد پناهی هــرکـسی کوبد دری           من امیرالمؤمنین را حلـقه بر در می زنم

تحت فــرمانم اگر سلمــان او فــرمان دهد           دل به دریا می سپــارم پا در آذر می زنم

بارها در می زنم گر بر رویــم در وانشد           بار یگــر بار دیــگر بار دیگــر می زنـم

از دل گهـواره تا تابــوت ذکرم یا علیست           دم زحیدر دم زحیـدر دم زحیــدر می زنم

تا بپــوشد در صف محشــر سیــاهی مـرا           رنگ بر پرونده ام از خون اصغر می زنم

خــاک راه میثم خــرمــا فــروشم میــثــمم           دم زاهل البیت حتی روز محشــر می زنم

منومشغول خودت کن؛ بزار درگیر تو باشم           واسه من هم سفره بنداز؛ که نمک گیر تو باشم

تا زیر چشمات بمانم؛ زیر تـدبیـر تو باشم           برا اینکه کج نرم من؛ میخوام زنجیر تو باشم

ای خدایا شب قدره؛ من پیشت قدری ندارم

آمدم تا سـر به روی؛ دامن عـفـوت بـزارم

منو درگیـر خودت کن؛ که فقط مال تو باشم           منو راهـی سفــر کن؛ که به دنبـال تو باشم

من بی چیز و بخر تا؛ جـزو اموال تو باشم           حال خوبی نصیـبم کن؛ پی احـوال تو باشم

من میخوام مال تو باشم؛ سندم رو بزن امضا

حلقه ای توی گوشم کن؛ من بشم نوکر زهرا

تو قفس در به درم من؛ زخمیه بال و پر من           گناهام رو میبینی که؛ چی آورده به سر من

چونکه یک عالمه غفلت؛ پر شده دور و بر من           توی تاریکی و ظلمت؛ کو خـدایـا سحر من

سحــر من یه نگــاهت؛ یه نـگــاه آسـمــانی

تا منم سفره نشین شـم؛ کـنارت تو میهمانی

روسیاهم مثل شب ها؛ مثل شب های جدایی           مثل تاریکــی شب ها؛ که نــداره روشنایی

آسمان تا منو دید گفت: چقدر دور از خدایی           بعیده که روسفیـد شی؛ بعیده به چشم بیایی

تنها یک راه جلو پاته؛ اونم از لطف خــداته

اون راهم راه حـسـینــه؛ سفــر کــرببــلاته

سفر کــربـبـلایی؛ دو تا بـال گریه میــخواد           پا توی روضه گذاشتن؛ شور وحال گریه میخواد

پا توی مقتل نزاری؛ که مجال گریه میخواد           سر روی نیزه یار؛ قیل و قال گریه میخواد

مشک خالی ابالفضل؛ چشم به راه گریه هاته

دو تا دستای ابالفضل؛ نگاه کن که جلو پاته

شاید آقــا واسطــه شه؛ شــاید آقا بـپــذیــره           به دو تادست ابالفضل؛ دستتو امشب بگیره

آخه دستای این آقا؛ تو کـرامت بی نظیــره           حرم چشماش قشنگه؛ صحن چشماش دلپذیره

خوش به حال من بی کس؛ که یک کس مثل تو دارم

جای مشک تو می خوام من؛ همیشه گریه بیارم

جــز آه حرفی در خــور گـفـتن ندارم            جــز آه حــرفـی هست امــا من ندارم

چون طفل بازیگوش، عصیانگر، گرسنه            راهی به خــانه غیر بـرگشتــن ندارم

پوسیــده یا پــاره شـده یــا آب رفــتـه             مهمانی است و حیف؛ پیراهن ندارم

این چه بلایی بـوده آوار است بر من            اسم تو را می خوانم و جوشـن ندارم

آه ای مــلائک رو بپــوشانیــد از من            غــرق معاصی هستم و دیــدن ندارم

می جــویمت ای انـتــهــای آرزوهــا            می جویم اما پاسخی جــز لَــن ندارم

در آســمــان تــیــرۀ بــخــت غــریـبم            جز کربلا من نقـطه ای روشن ندارم

من که به غیــر کــربلا موطن ندارم            من که به غیــر کـربــلا مـدفن ندارم

بگــذار تا بـمـیــرم؛ در این شب الـهــی            ورنه دوباره آرم؛ رو روی روسیــاهی

چون رو کنم به توبه، سازم نوا و ندبه            چنــدان که باز گردم؛ گیــرم ره تبـاهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

چون رو کنم به احیاء، دل زنده گردم اما            دل مرده می‏ شوم باز؛ با غمـزۀ گناهی

گرچه به ماه غفران؛ بسته است دست شیطان            بدتر بود ز ابلیس؛ این نفس گــاه گاهی

ای کــاش تا توانــم؛ بر عهد خود بمانم            شرمنده‏ ام ز مهــدی؛ وز درگهت الهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

تا در کفت اسیرم؛ قرآن به سر بگیــرم            چون بگذرم ز قرآن؛ اُفتم به کوره راهی

من بندگی نکردم؛ با خویش خُدعه کردم            ترسم که عاقبت هم؛ اُفتم به قعر چـاهی

با اینکه بد سرشتم؛ با توست سرنـوشتم            دانم که در به رویم؛ وا می‏کنـی به آهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

ای نازنین نگــارا؛ تغیــیر ده قـضــا را            گر تو نمی‏ پسندی؛ تقـدیـر کن نگــاهی

دل را تو می‏ کشانی؛ بر عرش می‏ کشانی            بال ملک کنی پهن؛ از مهرِ رو سیاهی

دل را بخر چنان حُر؛ تا آیم از میان بُـر           بی عُجب و بی تکبّر؛ از راه خیمه گاهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

امشب به عشق حیدر؛ ما را ببخش یکسر           جان حسیــن و زینب؛ بر ما بده پنــاهی

آخر به بیت زینب؛ بیمــار دارم امـشب            از ما مگیــر او را؛ جــان حسن الهــی

در این شب جـدایی؛ در کـوی آشنــایی            هستم چنان گـدایی؛ در کــوی پادشاهی

یا رب الهی؛ العفو**یا رب الهی؛ العفو( ۲ )

یا غــافــر الخــطایــا، یا دافــع الـبــلایــا            یا مجــزل البــلایا، یا منهــی الــرجــایـا
یا بــاعـث البــرایــا، یا واجـب الهــدایــا            یا قــاضی المنــایا، یا ســامع الشکــایــا

با آه سرد غفلت، با اشک گــرم خجـلت
از نفس سرکش خود، آورده ام شکـایت
ازبس گنــاه کــردم، دل را سیــاه کـردم            عمر عزیز خود را، من صرف آه کردم
اشک خجــالتـم را، هرشب گــواه کردم            من اشتبــاه کــردم، خود را تبــاه کـردم
گر بر فــلـک رسیــده، آوای یــارب من
جــان مــرا گنــاهان، آورده بــرلـب من
ای خــالق خبـیــرم، ای قــادر و قدیــرم            از نور رحمت تو، روشن شده ضمیـرم
تو آن همه بزرگی، من این همه حقیـرم            تو بر همه کریمی، من بر درت فقیــرم
برخوان رحمت خود، یک لحظه دعوتم کن
عفــو و عنایتت را، از لطف قسمتـم کن
من گرچه روسیـاهم، سرتا به پا گنــاهم            شرمنــدۀ تو هستم، اشکــم شده گــواهـم
ای آستــان لطـفـت، تنـهــا پنــاهگــاهــم            تا رحمت تو پُل زد، شرم من و نگــاهم
برعبد روسیاهت، یک دم نظاره ای کن
تا رو سفید گردم، بر من اشـاره ای کن
در راه حق پــرستی، یارب هدایتــم کـن            هنگــام جنگ با نفس، مولا حمایتــم کن
سوگــند بر عــلی و، زهــرا عنـایتم کن            سرشــار شور و عشق، مهـر ولایتم کن
فردا اگر «وفائی»، روسوی محشر آرد
جــز گوهــر ولایت، چیــزی دگر ندارد

دیگر از سوز و نوایم خبری نیست که نیست           دیگراز صدق و صفایم اثری نیست که نیست

در مناجات سحر ادعیه بال و پــر ماست           بهر رفتن به سما بال و پری نیست که نیست

سابق از دیدۀ من اشـک روان جاری بود           ولی امروز دگر چشم تری نیست که نیست

همه درها به رویم بستـه شده جـز این در           به جز این باب دگرهیچ دری نیست که نیست

وقت آن است که دیگر تو به دادم بـرسی           غیر تو در دو جهان دادگری نیست که نیست

روزۀ من تهــی است و سپــر نفسم نیست           بهراین نفس خرابم سپری نیست که نیست

ظلمت محض شده قلب من از فعل حـرام           ولی افسوس که نور قمری نیست که نیست

به خــداونــد قسـم غـیــر حسیــن و آلـش           درجهان اسم سزاوارتری نیست که نیست

تـا کــه در دایــرۀ رحـمــت این آقــایــیــم           با نگــاه کرم او خطــری نیست که نیست

ولی افســوس که در کــرببلا می دیــدنــد            بدنش روی زمین بود و سری نیست که نیست

مــاه دعـا و ماه  نیــایش، مــه خــداست           وقت مُجیر گشته و جوشن؛ گه دعـاست

آمــد نـدا که بــار گنــاهــان بــیــاوریــد           بر گوش جان عبد خطا کار؛ این نـداست

صدها کبیره سرزده از من به محضرت           از کرده های خود خجلم بس که نارواست

هر شب به یــاد یک گنهــم آب می شوم           این مــاه، ماه تــوبــۀ از کـردۀ خطاست

من حاجتم، فقط به خدا عرض حاجت است           وقت دعای با تو، دل از هر محن جداست

شب ها میــان هیئت دل نــالــه سر کـنم           شوق است هر دمم به دل و شوق کربلاست

محشــر میـان دلهــره هـا دست من بگیر          رو کن به سـوی حقّ و بگو نوکرشماست

رمضان است دلم لطف و عطا می خواهد           بخشش کــوه گـنه از تو خـدا می خواهد

هرکه را غیر تو این دل به خودش جا داده           دل بیـمــار شــده از تو دوا می خــواهد

چشم من خشک شده بس که خطاکار شده           چشم آلوده شده از تو ضیاء  می خواهد

هر دری را که زدم در به رویم باز نشد           باز کن در که  تو را از تو گدا می خواهد

تا منــاجــات کــنــد در دل شبــهــا با تو          دل بی حــال ز تو حـال بکـا می خواهد

بـی پــنــاهــم من آلــوده نــدارم جــایـی           دل بی همنـفـسم صحن رضا می خواهد

دم افطــار به یــاد لب عطشــان حسیــن          دل تنگــم حــرم کــرببــلا می خــواهــد

رمـضــان آمــده  و روی ســیــاه آوردم           بــه در خـــانــۀ تــو بــاز گـــنــاه آوردم

آه ماه رمضــان سخت دلــم تنگ تو بود           وا کن آغــوش که ســوی تو پنـاه آوردم

پای این توبه شکن باز نشستی رمضـان           در گشــودی و نگـفــتی که گـنــاه آوردم

رسم این است که مهمان بدهد تحفه ومن           یک بغل معصیت ای صاحب ماه آوردم

به دلــم کــوه گنــاهست ولیــکن به کـفم           عــمــل نــیــک بــه انــدازۀ کـــاه آوردم

آمــدم بــاز ســر سفــره تو تــوبــه کنــم           به پــشیــمانــیــم از اشــک گــواه آوردم

آمــدم پــاک شــوم کــربـبــلایــم بـبــری          طفل دل را به همین عشق به راه آوردم

شکــر خــدا دیــدم بهــار اهــل دیـن را           مهــمــانــی مــاه امیــرالمــومنــیــن را

اهل مناجــات و دعــا گــرد هــم آیـیــد           ســازید از نــور دعــا روشن زمین را

هــر دل مدد گیرد ز ســوز ناله هـاتان           سـرکــوب سازد فتنــۀ نـفـس لعیــن را

یا رب به من از سفره ات ته مانده ای دِه           در میهمانی ات ببخش این بدتــرین را

نیت نمــودم بعد از این ننگــت نبــاشم           یا رب مدد کن عبد با زشتی قــرین را

آلــوده تــر از من تو مهمــانی نــداری          هرگــز ندیــدی روسیــاهی اینچنین را

گــر با نـگــاه رحـمـت تو پــاک گردم           شــاید بـبـیـنم جــلــوۀ مهتــاب دیــن را

من بــا هــمــه آلــودگــی اربــاب دارم          دست تــوســل دارم این حبل المتین را

تا میــهمــان سفــرۀ مــولا حــســیــنــم          دیگر نخواهم روضــۀ خُــلد بــرین را

ارباب دل ، شــاه شهــیــد کـربــلایــی          او می خرد اشک محبِّ دل غمیــن را

آنکه از فــرط گنــه نالــه کند زار کجاست؟             یــا زاغـیــار بَــرد شکــوه بر یــار کجاست
بــاز مــاه رمـضــان آمــد و بر بــام فـلــک             می زند بانگ منادی که گنــه کــار کجاست

سفره رنگین وخدا چشم به راه من و توست             تاکه معلــوم شــود طالب دیــدار کــجــاست
بار عام است خــدا را به ضیــافـت بشتــاب             تا نگــوئــی که در رحـمـت دادار کجــاست
مــرغ شب نیمۀ شب دیــده به ره می گــوید             ســوز دل ســاز بود دیــده بـیــدار کجــاست
مــاه رحمت بود ای ابــر خـطاپــوش بـبــار             تا نگــویند که آن وعــده ایــثــار کــجــاست
حق به کــان کــرمش طــرفه متــاعـی دارد             در و دیــوار زنــد داد؛ خــریــدار کجــاست
آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور             گوید ای سوته دلان عــاشق دلدار کجــاست
مـن ژولیــده بــه آوای جــلــی مــی گــویــم             آنکــه با تــوبه ستــانـد سپــر نــار کجــاست

آنچـه امیــد دهد تــوبــه من را این است           پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکــار شدم           علت این بود که مهمانیتان رنگـین است

میزبــان، سفــره برای دل مهمــان چیده           میـهمان گر ننشیند سر آن تــوهین است

تا که بیــمــار به لب آه کــشد قبــل همه           این طبیب است که آماده سـر بالین است

بــه مــن درد کــشـیــده مــده دارو آخــر          بیشتــر، نــاز طبیبانه مرا تــزکـین است

هر که گـوید سخنــی لحظه افطــار ولی           دم افطار فقط ذکـر حسین شیــرین است

رمضــان ماه حسین است خــدا می داند           ربنــاهای مرا ذکــر حسیــن آمیـن است

حــاجت هر که در این ماه بُود حــج اما           دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است